Większa, zdecydowanie najciekawsza część Parku, znajduje się po zachodniej stronie szosy Łęczna-Włodawa. Po prawej, wschodniej stronie szosy leży mniejsza część parku, składająca się z Bagna Bubnów i Bagna Staw.

Przy wspomnianej szosie, miedzy obiema częściami PPN, leży Urszulin, dobra baza wypadowa do Parku. 6 kilometrów na zachód od Urszulina, w Starym Załuczu, znajduje się Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny Poleskiego Parku Narodowego

Park jest położony na terenie równinnym, między najwyższym i najniższym punktem jest tylko 10 metrów różnicy. Ta płaszczyzna powstała po zasypaniu przez piaszczyste i ilaste osady wielkiego jeziora, jakie powstało tu po ustąpieniu roztapiającego się lodowca. Do dziś pozostały zarastające płytkie jeziora. Płaski krajobraz nie jest jednak jednostajny: jeziora, stawy, zagajniki i zarośla, maleńkie pagórki kilkumetrowej wysokości, torfowiska i bagna - tworzą egzotyczne krajobrazy o wyjątkowej urodzie.

Torfowiska

Najcenniejsze w Poleskim Parku Narodowym są torfowiska. Zajmują one blisko 1/5 obszaru Parku, a dodatkowo 1/5 tutejszych lasów rośnie właśnie na nich.

Torfowiska powstają przez gromadzenie się obumarłych szczątków roślin. Tworzą się w chłodzie i wilgoci. Kiedy obumarłe szczątki roślin wodnych zalegają brzeg, powstaje z czasem gruby "dywan", na który wkracza roślinność lądowa: najpierw mchy, potem trawy, krzewy i  drzewka, najczęściej brzoza. Z upływem czasu, przy minimalnym dopływie tlenu, tworzy się torf - zbita masa roślinna, która staje się coraz grubsza i może pochłaniać i magazynować wodę.

Wśród wielu roślin torfowisk, najciekawsza jest rosiczka - bardzo ładna (ale niezbyt ładnie pachnąca) roślina mięsożerna. Na liściach rosiczki rosną włosy, na których jest wydzielina o wyglądzie kropli rosy. Wabi ona owady, które przyklejają się do włosów. Liść zamyka się wtedy z "obiadem" wewnątrz.

Inne mięsożerne owady to tłustosze, które też przyklejają owady do liści wyglądających jak posmarowane tłuszczem, oraz pływacze - rosnące tuż przy powierzchni wody i zasysające drobne bezkręgowce wraz z wodą do specjalnego pęcherzyka.

Jeziora

Jeziora w parku są płytkie i zarastają. Dotrzeć do nich można jedynie dzięki wybudowanym przez PPN pomostom - a i samo dojście do pomostu może być przygodą - warstwa torfu ugina się pod ludzka stopą, która często "wyciska" wodę z podłoża. Po kładkach poprowadzona jest duża część tutejszych szlaków. Mogą one służyć jako ścieżki rowerowe, choć trzeba pamiętać że są bardzo wąskie. Do najpiękniejszych jezior należą Moszne, Długie, Karaśne i Łukie (to ostatnie, największe z nich, położone jest  blisko jezior Piaseczno i Zagłębocze).

Bagna i torfowiska są doskonałym miejscem odpoczynku i żerowania dla wielu gatunków ptaków, których jest tu około 150 gatunków, wśród nich jest żuraw, który jest symbolem parku, a także orzeł bielik, orzeł przedni i orlik grubodzioby. W poleskich bagnach doskonale czuje się żółw błotny (jest tu jedno z większych skupisk w Europie). Najciekawszą rybą jest objęta ochroną strzebla przekopowa. Ze ssaków występują tu m.in. łoś, wilk, wydra, gronostaj i bóbr.